[vc_row][vc_column][vc_column_text]
مقایسه لمینت با ارتودنسی
مقایسه درمان ارتودنسی با لمینت (لامینت) یکی از مسایل شایع بین بیماران است. هر دوی این درمان ها برای درمان بی نظمی دندان های پیشین یا بستن فاصله بین دندانی به کار می رود، ارتودنسی
ثابت مزایای متعددی دارد زیرا فاصله بین دندانی یا بی نظمی دندان ها به طور کامل اصلاح خواهد شد.
همچنین دندان ها در محل ایده آل خود قرار می گیرند.
در ارتودنسی ، تراش دندانی و آسیب به مینای دندان رخ نمی دهد.
و نیاز به عصب کشی (معالجه ریشه) دندان نیست.
البته محدودیت هایی هم در ارتودنسی وجود دارد :
مدت درمان طولانی است و معمولا ۱٫۵ تا ۲ سال به طول می انجامد.
در موارد بستن فضاهای بین دندانی امکان باز شدن مجدد فضا پس از اتمام درمان وجود دارد.
لذا باید در پشت دندان های بیمار سیمی را به عنوان نگهدارنده ثابت و به صورت دایمی قرار داد.
لمینت مشکلات فوق را ندارد ولی توانایی بسیار کمی در اصلاح بی نظمی های دندانی دارد.
معمولا برای ساخت لمینت ، تراش دندان ها و از بین رفتن مینا رخ می دهد.
حساسیت دندانی نیز پس از لمینت شایع است.
در برخی موارد بیمار دچار بیماری لثه شده یا نیازمند معالجه ریشه دندان خواهد شد.
در موارد بی نظمی متوسط و شدید به هیچ عنوان کاربرد ندارد.
کاربرد عمده آن در بی نظمی های خفیف در بزرگسالان است که دندان های جلوی آن ها دچار ترمیم یا پوسیدگی های متعدد است.
لمینت شکننده بوده و ممکن است در اثر ضربه یا دندان قروچه بشکند.
احتمال تغییر رنگ لبه های لمینت نیز وجود دارد.
بنابراین به نظر اکثر متخصصین ارتودنسی ، در مقایسه درمان ارتودنسی با لمینت معمولا ترجیح با ارتودنسی است.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
